Verankerde ziel

Paul Duyvesteyn

In een verborgen hoekje van haar tuin
ligt een stapeltje identieke stenen, op z'n kop
De bovenste wijst naar de onderwereld,
de onderste naar het bovenliggende licht,
de middelste is de aarde zelf
Soms stoot ze het per ongeluk om,
Zij is dan helemaal van slag
Nu heeft zij lijm gekocht,
en kan ze het richten zoals zij wil,
maar de middelste blijft waar hij was,
stevig verankerd, een symbool van haar ziel