LEEF !
LEEF !
Hij groef een heel diep gat
Op een rustieke begraafplaats
Hij was lang aan het graven
De bergjes zand ernaast
Die hij zelf had gecreëerd
Leken steeds meer op bergen
Toen het gat diep genoeg was
Ging hij opgelucht liggen
Hij lag te wachten op het einde
Het was inmiddels lente
De bloesembomen bloeiden
De wereld was groen en levendig
De vogels kwetterden erop los
Hij lag daar in zijn graf
Helaas had hij niemand gevonden
Die zijn graf wilde dichtgooien
Hij had niemand bereid gevonden
Om de schep ter hand te nemen
En de aarde over hem heen te storten
In de nacht lag hij te kijken
Naar de maan en de sterren
Naar de lichtjes van de vliegtuigen
Ze waren op weg naar een bestemming
Een plek waar hij nooit was geweest
Hij moest een beetje huilen
Hij voelde de aarde draaien
Hij zag de seizoenen veranderen
Hij was onderdeel van alles
Ook al voelde hij zichzelf niks
Hij had tijd om na te denken
Om alles grondig te doorvoelen
Hij leerde zichzelf kennen
Hij stond op uit het graf
Hij keek zichzelf aan
In de weerspiegeling van een vijver
Waar zwarte zwanen zwommen
En libellen over het water zweefden
Hij keek zichzelf aan
Hij moest een beetje lachen
Hij voelde iets in zichzelf stromen
Hij richtte het woord tot zichzelf
Hij zei :
"LEEF !"
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 03-05-2021
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Vincent Oostrijck (Actief sinds: 20-08-2017)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘LEEF ! ’ van Vincent Oostrijck zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.