LEEF !

Vincent Oostrijck

LEEF !

Hij groef een heel diep gat
Op een rustieke begraafplaats
Hij was lang aan het graven

De bergjes zand ernaast
Die hij zelf had gecreëerd
Leken steeds meer op bergen

Toen het gat diep genoeg was
Ging hij opgelucht liggen
Hij lag te wachten op het einde

Het was inmiddels lente
De bloesembomen bloeiden
De wereld was groen en levendig
De vogels kwetterden erop los

Hij lag daar in zijn graf
Helaas had hij niemand gevonden
Die zijn graf wilde dichtgooien

Hij had niemand bereid gevonden
Om de schep ter hand te nemen
En de aarde over hem heen te storten

In de nacht lag hij te kijken
Naar de maan en de sterren
Naar de lichtjes van de vliegtuigen

Ze waren op weg naar een bestemming
Een plek waar hij nooit was geweest
Hij moest een beetje huilen

Hij voelde de aarde draaien
Hij zag de seizoenen veranderen
Hij was onderdeel van alles
Ook al voelde hij zichzelf niks

Hij had tijd om na te denken
Om alles grondig te doorvoelen
Hij leerde zichzelf kennen
Hij stond op uit het graf

Hij keek zichzelf aan
In de weerspiegeling van een vijver
Waar zwarte zwanen zwommen
En libellen over het water zweefden

Hij keek zichzelf aan
Hij moest een beetje lachen
Hij voelde iets in zichzelf stromen
Hij richtte het woord tot zichzelf

Hij zei :

"LEEF !"