Een man vol melancholie.

Roel van Ekeris

Hij was een melancholische man.
Een leven met de natuur als achterban.
Een wereld van heide om hem geweven.
Waar voetsteppen in stilte achterbleven.

Een stille man, die deed wat hij kan.
Zijn wereld oogde een kasteelroman.
Waar sterren dwaalden door zijn hoofd.
Natuurkracht is waar hij altijd in geloofd.

Liet wereldse geluiden verwaaien met de wind.
Zonlicht waarin hij zijn vrede vind.
Aan liefde voor de natuur gehecht.
Ook al doen mensen nog zo slecht.

Altijd zullen ze zijn woorden herinneren.
Als natuurkwaliteit teveel gaat verminderen.
Door al het goede dat hij heeft gekend.
Een bulldozer die de waarde niet onderkent.

Hij zal eindeloos stralen.
Als waardige natuur geen bakzeil hoeft te halen.
Hij is een doorsnee andere man.
Een man die over natuur vertellen kan.

Zijn leven is tragiek van het natuurlijk welzijn.
De mens brengt telkens venijn.
Hij doet wat hij doen kan.
Al wordt de aarde er maar een klein beetje beter van.
Dan voel hij zich de man.

Zijn leven is natuurretoriek.
Een huisje aan de bosrand is zijn levensmuziek.
In de bosrand knus leven.
Zonder ’s werelds economisch streven.

Roel van Ekeris©