Donker pad

Vincent Oostrijck

DONKER PAD

Het is een donker pad
Waarop hij wandelt
Het is dichtbegroeid
En allesoverheersend groen

Het pad voelt ongemakkelijk
Beklemmend en verstikkend
Overal groeien giftige planten
Weelderig en overdadig

De groene hel dringt
En dijt immer uit
Het worstelt en het wringt
Het heeft nooit rust

Klimop houdt de bomen
In een dodelijke wurggreep
Het ontneemt ze de adem
En de wil om te leven

Alles hier voelt dreigend
En getuigt ten zeerste
Van primitieve schoonheid
Intens en naargeestig

Rechts van het pad
Stroomt het zwarte water
Kil en onverschillig

Links van het pad
Hoor je de echo's komen
Van de snelweg van de mens :

Het nooit aflatende
En monotone gebrom
Van auto's en economie

Alles is vochtig en rot weg
Dood hout wordt verteerd
Door paddestoelen en zwammen

Hier zorgt de dood
Voortdurend voor nieuw leven
Het leven zelf is voer voor de dood

Hij is hier een indringer
Hij hoort hier niet te zijn
Dit is niet zijn wereld
Het is hier vreemd en buitenaards

Dit ecosysteem hoopt
Dat hij ter plekke bezwijkt
Dat hij zijn lichaam schenkt
Aan de aarde en de planten

Een lied klinkt in zijn hoofd
Een mantra voor dit moment :
"Je vergaat en je verwordt
Tot voeding en compost"