Wildernis
WILDERNIS
Ik leefde jaren in de wildernis
Maar ik had werkelijk geen idee
Hoe ik voor mezelf moest zorgen
Ik wist niet eens
Hoe ik een fatsoenlijk vuur kon maken
Om mezelf aan op te warmen
Ik kon geen vuur maken
Wat ik ook probeerde
Het vuur wakkerde soms aan
Maar doofde steeds opnieuw
Ik kon geen hut bouwen in de wildernis
Niet met mijn twee linkerhanden
Wat ik bouwde stortte voortdurend in
En viel bovenop mijn hulpeloze geest
Ik kon nergens schuilen
Ik had geen thuis
Alleen woestenij
Ik werd er bijna gek van
En uiterst wanhopig
Dit zijn de jungles
En de tijdloze oerwouden
Om verdwaald in te geraken :
Grote steden en benauwende dorpen
Oneindige gedachtenkronkels
Niet aflatende emotiestromen
Dag in dag uit
En steeds de essentiële vraag :
"Hoe kom je hier in Godsnaam uit ?
Geen idee
En niet te beantwoorden ook
Als je niet eens weet
Hoe je er überhaupt ingekomen bent
Overleven is niet echt leven
Het voelt eigenlijk meer
Als tergend langzaam sterven
Het labyrint is zonder uitgang
En de ingang ben je dus vergeten
Er is geen weg terug
Alleen de weg die voor je ligt
Interessante tijden
Zou je kunnen zeggen
Maar uitsluitend achteraf gezien
En met terugwerkende kracht
Als je je in de wildernis bevindt
Zie je dat toch echt anders
Hier heb je alleen oog
Voor de wildernis zelf
En de zoektocht naar de weg eruit
Dat je er veel leren kunt
Waar je later wat aan hebt
Laat je volledig koud
Het zal je worst wezen
Als je er middenin zit
Maar later denk je
Wat heb ik toch veel geleerd
En komt er zelfs ruimte
Voor gevoelens zoals :
Een bereikte bestemming
Een zekere dankbaarheid
En een tevreden gevoel
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 14-03-2020
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Vincent Oostrijck (Actief sinds: 20-08-2017)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Wildernis ’ van Vincent Oostrijck zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.