de dag

Natasja Delanghe

ontwapend vloeit de ochtend
de maalstroom van de
middag binnen
en wederom weet ik jou
ken ik jou niet terug
je bent druk
en bedrukkend bezig
met woorden
die geen waarheid spreken
doende met gedachten
die weerloos en ontworteld
aan de takken
van onverschilligheid niet
langer bloeien of groeien
doch slenteren
langs de vermoeienis
in je ogen
dof en
doof verdovender nog

van mijn lippen
valt vaag de vraag
of je mij nog kunt bezingen
zoals het zout in de zee
je mij nog kunt
neerzuchten als een
heuglijke hymne
je mij nog kunt dragen naar
het paradijs waar de dagen
zonder tijd en
eeuwig als troostende
spiegelmeren zijn

de avond vloeit veil
wanneer antwoordeloos
aan de twijfels van
de nacht toevertrouwd