«»
geen schouder om een traan op te laten.
Mijn gevoelens waren weggestopt en
frustraties opgekropt.
Het gevoel van liefde en veiligheid,
was ik toen helemaal kwijt.
Ik wilde het vertellen,
iemand die mij gerust kon stellen.
Maar het was te moeilijk om het uit te spreken,
en dat heb ik nooit kunnen doorbreken.
Ik wilde zo graag een arm om me heen,
want ik voelde mij hopeloos alleen.
Een leven met verdriet en pijn,
er zullen altijd littekens aanwezig zijn.
Het onverwerkt verleden,
is meegedragen naar het heden.
Alleen
Ik had niemand om mee te praten,geen schouder om een traan op te laten.
Mijn gevoelens waren weggestopt en
frustraties opgekropt.
Het gevoel van liefde en veiligheid,
was ik toen helemaal kwijt.
Ik wilde het vertellen,
iemand die mij gerust kon stellen.
Maar het was te moeilijk om het uit te spreken,
en dat heb ik nooit kunnen doorbreken.
Ik wilde zo graag een arm om me heen,
want ik voelde mij hopeloos alleen.
Een leven met verdriet en pijn,
er zullen altijd littekens aanwezig zijn.
Het onverwerkt verleden,
is meegedragen naar het heden.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 13-08-2019
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Marianne DrooghActief sinds: 13-08-2019 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Alleen’ van Marianne Droogh zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.