Verdrietige moederdag

Daily De brown

Dit jaar geen gedichtje met pen en papier
Kusje daar lief woordje hier
Ik heb geprobeerd lief te schrijven
Maar het lukt me niet meer lieve woorden op papier te krijgen
Ik weet dat je van me houd maar toch twijfel ik af en toe
Muziek afspelen, boos worden, huilen, negeren op allerlei manieren probeer ik je duidelijk te maken dat het niet goed gaat maar ik weet echt niet meer hoe
Je kan of wil maar niet begrijpen hoe ik me voel
Ik heb je nodig maar ik raak je steeds een beetje meer kwijt
Ik vraag al jaren om wat meer één op één tijd
Vroeger vertelde ik je alles maar het vertrouwen is er niet meer
Je hebt me vertrouwen beschadigd keer op keer
Beloftes worden verbroken
En alles wat ik vertel word met 3e besproken
Waar ik bang voor ben is dat als ik dalijk het huis uit ga en me woede de liefde overheerst en we uit elkaar groeien
Dat wil je toch ook niet of kan het je niks boeien?
Het lijkt soms wel of je gewoon echt niet blij bent dat ík jou dochter bent
Óók omdat je de jongens op gebied van alles meer verwend
Terwijl we best veel op elkaar lijken
Ik wil dit probleem niet langer ontwijken
Al moeten we 100 uur praten dat is het toch waard?
Anders word de manier hoe we nu met elkaar omgaan en misschien wel erger dalijk onze levensstandaard
We delen heel veel
Ook veel verdriet
Ik huil zonder tranen terwijl ik naast je zit maar dat is iets wat jij na al die jaren nog steeds niet ziet