Alliteratyfuszooi

Fabio Bottelier

Voelde mij zo vaag, vlinderplaag.
Zoals verhalen verraden deden daden mij denken aan dingen die dusdanig dwaas waren,
dat de dingen buiten beter leken dan achter dunne glazen die naar binnen waren gegroeid.

Drukt de dauw dan dik op mijn glazen?
Glijd geheel geleidelijk, mijn miezerige moed me in de schoenen,
wat een schande!

Voor mijn moeie ontstoken ogen, oogde de wereld werkelijk waar een wonder.
Wist ik of de ochtenden op mijn lege maag zo gemaakt waren door het geglinster van het glas, of was ik werkelijk weer verloren, en zij de mooiste van de klas