INLOGGEN
«»

De zee.

De zee de zee, ik heb
haar deining door mij laten gaan,
ik heb gezucht, gezwegen,
de zee, o zee, je
deining als heuvels
het kent geen eind,
grenzeloos golvend,
hijgend als kelen drooggelopen.
Een meisje in de verte,
haar dunne zomerjurk
drijft rond haar op de wind,
de lucht speelt er wat
blauw schijnsel door.
Het grijsgeel zand vangt je voetspoor
en bewaart haar tot het water haar verspoelt.
Dan de wijdte weten
in je eigen lichaam en
de zee, de zee voelen deinen,
deinen, hijgen als heuvels,
keten vol zwijgzaamheid,
bajon van eindeloos deinen,
hoe kan ik nog uitbrengen
dat ik mij grenzeloos voel,
vol meisjes die rokkenwaaiend
door mij lopen als
Marjolijn,
op hijggolven van zoutzee,
oh! Dat
dat deze dag nooit eindigde!

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 19-12-2018

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Jan Sen
Actief sinds: 01-10-2018Informatie bij het gedicht:

op de springplank naar volwassenheid ca 1954 – 1958 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘De zee.’ van Jan Sen zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.