INLOGGEN
«»

afscheid

En nu moet ik mij uitschrijven. Mijn
pact met het moeder-zijn is niet meer.
De bladeren hebben zwarte randen,
ranzig als de dood. De stilte is ophanden.

Magerder de woorden, schaarser de dagen,
herinneringen grijzer, liefde loos, niets
dat knispert, alles zwijgt diep en stiller nog.

Dit was de laatste lach, ik schrijf
de laatste alinea in de stilstand van het lot,
de laatste tranen van mijn handen, de laatste
voorstelling van de dag, vandaag niet meer.

Dat wat geweest is is nu nog steeds doch
kort en oneven met zwarte randen van roet.

Ik sluit mij nu in en ik schrijf mij nu uit. En dan
schrijf ik dat ik mijzelf liever verzwijg. Een
geopend boek wordt het einde best bespaard.

Verzwijg hoe mijn lippen langs de liefde
liggen, hoe mijn koude vingers de pagina's
tellen die het lot heeft gebaard. Geen mond
zal spreken over wat hier in mij leeft - zelfs

niet als de stilte komt.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 20-11-2018

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Natasja Delanghe
Actief sinds: 11-11-2018 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘afscheid’ van Natasja Delanghe zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.