de samenvatting

Natasja Delanghe

en toen zag ik door
de mist van mijn illusies
die amorfe schaduw van
irrationeel verlangen die
mij al jaren bewoonde

ik zag en ik sprak met
een stem die mij vreemd
was als de holle echo
van een dronkemansput

ik voelde mijn falen in
de adem van mijn kinderen
ik ademde mijn
herinneringen in de stank
van marginale decadentie

niet eens één zucht
van één lichaam waardig

en ik zag en ik zuchtte
om mij niet eens klagend
te berusten in het weten
dat zij
nooit nog
de mijne zouden zijn