INLOGGEN
«»

Liefde, de pijn.

Hoe liefde eenieder toch pijn kan doen.

Belachelijke liefdesgedichten schrijven
Is altijd mijn zwangerschap geweest.
Wat ik er nu uit geboren heb doen worden
Is pijn en vrees.
Je eigen jaloezie kent zijn draagkracht
Niet meer, weet niet meer
Hoe ver zijn eigen armen reiken.

Ik zeg een woord dat voortklinkt
In mijn darmvolle lichaam
Dat met die j begint
Dat je je ogen sluiten doet.

Het waait wind door me heen.
Vraag het stil en ik zeg je:

Het waait wind door mij heen.

Maar ik kan het niet uit me krijgen
Als het niet donker is
En je ogen niet verder kijken
Dan mijn voor-atmosfeer
En je ogen niet hoger kijken
Dan bijvoorbeeld mijn borst.

Laat mij je tweemaal steunen
Laat mij eenmaal zeggen
En je zult weten wat ik denk,
Maar die stervensvolle woorden van je

Drukken met die ijzeren koude
Zo diep het zeggen in mij weg.

Oh je weet niet dat
Belachelijke liefdesgedichten schrijven
Altijd mijn zwangerschap is geweest
Waar ik pijn vrees, vrees uit pijn
Heb ik laten geboren worden.

Zie hoe het vuur hoog boven ons
Ontstoken wordt en er langgerekte
Schaduwen zich er omheen scharen
En zich buigen en hun lange
Hollandse pijpen op ons leegblazen,
Zie hoe tussen ons in
De ruimte mindert-----zich vermindert
En hoe straks explosief ik
In je over zal gaan, je
Zult dan kunnen zeggen dat
Je me waarlijk niet ziet, ik,
Ik ben er dan ook niet meer,
Maar ik ben door je heen.

Je kan smeken.
Dat trof me.
Er lagen beden als blinkende vissen in je ogen,
Er lagen urenlange roepen op je lippen,
Maar ze vielen als onlogische
Wezens achter je.

Er wordt geschreeuwd,
Je gaat kijken of er gebeld is.

Je port de kachel hoger op.
Er zijn jongens buiten die
Hun leeftijdsgrapjes nou eenmaal nooit
Voor zich kunnen houden.
Of er valt een boek
Door je achteloosheid of juist
Door je ijverzucht
Maar hoe dan ook,
Je bent afgeleid.

Dan kan je huilen
om het grote zwaard dat je je
In je borst gedrongen voelt.
Je staat meewarig op
Je denkt misschien,
Je hoopt toch op die ene volgende keer?

De dag is ten einde.
Het laatste blad valt af van
Een zich voorover buigende boom.
Goede nacht, zeg je.
Bonne nuit, zeg je,
Gute Nacht, zeg je
Good night, of hoe dan ook, zeg je.

En de laatste klokslag
Hoor je al niet meer.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 19-11-2018

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Jan Sen
Actief sinds: 01-10-2018 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Liefde, de pijn.’ van Jan Sen zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.






Om dit gedicht toe te voegen aan je favorieten dien je ingelogd te zijn. Log dus eerst in op de website. Als je nog geen account hebt, maak dan een account aan op deze website.