Het uur waarop.

Jan Sen

Het is het uur waarop
de liefde bloeien moet.
Het is het uur waarop
we zeggen moeten,
dat je leven, laat
je liefde, op dit uur
moet je liefde bloeien
wij zijn er
wij zijn er
laat dan komen wat er
komen wil je
liefde komt er
nog slechts op aan.

Goed, de
tijd is zo ver
dat we het weten,
goed goed, de tijd
mag er dan zijn
dat je ogen zeer willen.
Goed goed de tijd
mag er dan zijn
dat je ogen zeer willen
goed goed goed
maar ook de tijd is
er dat ik het ook
niet meer weet.

Ik verander. Weet je,
ik verander nog steeds.
Er staat een mens in mij op
die wil weten, weten willen,
het is een man met
hechte schouders die
in mij opstaat en leunt
met zijn armen gestrekt
tegen de lantaarnpalen die
mijn lichaam stutten
en die man, moet je weten,
weigert wat hij weigeren
wil en weet wat hij weigert.

Hij wil je niet langer
zoals eens gewild was.

Het is de man die loopt
lange passen in lage
(te lage) schoenen
die (met de voeten wel
op de keien maar) met
het hoofd boven ons uitgaat.

Het is de tijd, ja.
Maar het is de tijd geweest
dat zwakke woorden
glinsteren van onwil.

Het uur is geweest
en helaas,
oh nee,
hij loopt door.

(volg me niet, ik
ben niet gewoon mij om te draaien)