INLOGGEN
«»

Je jurk.


Je jurk viel in
in een gladde bocht langs je heupen,
je benen verborgen zich in het transparante tule,
van je zuchten bereikten velen mijn lichaam.

Je was bleek.

Maar je jurk was blauwer dan de lucht kan zijn,
je ogen dieper dan het heelal, en
je haren vielen in tortelende krullen.

Je wist wel dat ik bij je was,
ik zag het aan je ogen,
ik zag het aan de expressie
die je handen wreven, je vingers wreven,
tot, ja, zelfs je handpalm
wreef over je eigen gezicht.

Je was bleek.
Ja ja, maar je wist dat ik naar je keek.

En je wist ook dat ik, soms lang,
mijn adem inhield:
je moet geweten hebben waarom.

Je wist het.
Toch zeiden we niets.

We spraken over de lampen,
over de oude wanden,
over de uitstekende akoestiek,
we spraken over hoe
werken van een romantisch schilder
(Fragonard bijvoorbeeld, zei ik)
hier op de muren hadden moeten hangen,
de sfeer was er naar,
en over de muziek spraken wij,
de zanger,
de drummer,
de bassist,
de rest interesseerde ons niet.
Ze droegen bijna allen snorren,
hun gezichten verveelden ons
(maar hun muziek was goed,
dat moesten we erkennen).

En zoals wij waren,
dachten wij,
er is geen plafond meer boven ons,
het dak woei ver voor ons uit.

Daarna hebben wij
niet meer gesproken.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 13-11-2018

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Jan Sen
Actief sinds: 01-10-2018 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Je jurk.’ van Jan Sen zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.