Dan een koortsige pijn.

Jan Sen

Dan een koortsige pijn die niet
spreken, niet ruiken, niets zeggen kan.

Je hebt koorts.
Je hebt koorts,
Je lippen liggen langwerpig en
Scherp als penselen brokkelige
Verf van vele eeuwen her.
Je keel is de gele bleke, de
Eindeloze zandwoestijn die
De oase opzuigt.
Je wangen zijn het feestgelag
Tussen het kleurloze marmeren
Drijfzand van de doodsheid die
Er de hitte van het vuur van
Het gevecht uitstraalt.
Je ogen liggen, starre strakke
Blikloos, staren mij aan.
Ik weet het ik weet het zeg
Maar niets
Jouw innerlijke duel deel ik
Ik zwijg jouw gedachten op
Mijn voorhoofd
Je ziet het, je glimlacht.