Ontheemd.

Dyslexie

ontheemd

54 jaar loop ik hier al rond, werkelijk als een kip zonder kop.
Ik loop in de richting van de zon, niet om hem op te zien komen.
Meer om hem te vinden, de warmte die hij geeft maar omhelzen kan ik hem niet, waarom ik weet het werkelijk niet. De liefde is in mijn hart, maar delen kan ik hem niet, te bang om te verliezen, dat zal het zijn ik weet het werkelijk niet.

Ontheemd het gevoel nergens bij te horen, ik dans onder de sterren maar
Ik voel alleen verdriet. Ik heb lief maar liefde ken ik niet. Geen ongelukkige jeugd, alleen maar paniek. Paniek om wat ik niet ken, het geven en nemen. Ontheemd zijn wat betekent het nou echt. Huis en haard ontvloden Verdreven, Verlaten, Zonder tehuis en Zonder thuis, werkelijk dit is wat het is, voelen zonder aanraking. Geven zonder krijgen, ik weet het gewoon niet.

Ga ik opgeven, echt niet. Kinderen op deze aarde, ik heb ze ook. Bang om te verliezen doe ik precies dat. Verliezen is gewoon, het is alles wat ik ken. Het is zwart maar soms ook wit, waarom zie ik geen tonen. Waarom bestaat grijs bij mij niet. Alles en iedereen neemt, ik als geen ander ben ontheemd. Hoe nu verder ik weet het echt niet, ik wil graag geven alleen hoe in godsnaam doe je zo iets.

Vlucht weg in alle richtingen, noord, West en Oost en zuid. Waar is mij bestemming waar hoor ik nou eigenlijk thuis. Het spijt mij al dat verdriet, ik doe het jullie aan en eigenlijk ook weer helemaal niet. Ik wil zo graag behoren, ik wil zo graag zijn. Maar ontheemd is alles wat ik ben en ook wat ik eigenlijk al die tijd al voel. Het gevoel nergens bij te horen, zelfs al ik er al ben.

Ontneem mij niets, en dat kan ook niet want alles wat ik geloof bestond eigenlijk al niet, bedacht door mijn eigen angst, keer op keer raakt alles uit balans. Ik wil aarden, mijn geest wil dit ook, maar alles om mij heen is vreemd, een bekend gevoel je noemt het ook wel ontheemd. Los
laten kan niet, want dat betekend toegeven aan verdriet. Zwakte tonen ik is het niet, liever doen alsof, niemand die het ziet. Niemand prikt door mijn ballon, ik kan doen alsof. Ik weet niet beter dan dit.

Ik ontleen mijn ontheemdheid aan mijzelf, eenzaam zal ik altijd wel zijn. Zonder huis en zonder plek het is een gewoonte aan het worden en het drijft mij tot waanzin. Ik wil zo graag behoren zonder twijfel zonder woorden, accepteren wie ik ben een dollende ziel zonder plek. Gaat het nog goed komen, bestaat er ergens een plek, waar ik mag landen en gewoon mag zijn wie ik ben. Die plek noem je thuis, dat is vreemd. Het is precies dat geen dat ik mis.