Een uitroepteken!

Gertjan van der Kraan

Een uitroepteken!

‘k Bleef maar vragen; waarom toch Heer?
Waarom slaat alles, àlles mij zo ter neer?
‘k Voelde mij zo vreemd, zo slecht.
En zo kwam ik in de Herberg terecht.

De eerste weken leken mij maanden, jaren.
Ik kwam soms door emoties niet tot bedaren.
In mijzelf vaak leeg en op slot,
dan weer verdrietig en totaal kapot.

Mijn stemmingen gingen op en neer,
en ik bleef maar vragen; Waar bent U Heer?
Ik voelde mij opgesloten, in beton,
zo erg, dat niemand bij mij kon.

En wat mij in het begin onmoog ’lijk leek,
deed de Heer gelukken in Oosterbeek.
Daar werden woeste stromen; stille beken
En werden mijn vragen een uitroepteken.

Ik had nog een lange weg te gaan
En vaak dacht ik weer alleen te staan.
En als ik dan weer door verdriet wordt overmand.
Is daar onverwacht weer die trouwe Vaderhand.