INLOGGEN
«»

Niemand die het ziet

Langzaam, heel langzaam
wordt het steeds ietstjes kleiner.
Beetje bij beetje,
voel ik het verder wegzakken.

Steeds meer tranen,
verlaten mijn ogen.
Steeds meer gedachtes,
tollen door mijn hoofd.

Ik stel mezelf teleur.
Ik maak er een puinhoop van.

Maar dit, dit ziet niemand,
maar dan ook niemand.
Met mensen om mij heen, draag ik een masker
‘Tuurlijk gaat het goed met me, je kent me toch’

Zo graag zou ik willen zeggen;
Nee,
Nee, het gaat niet goed.
Ja,
Ja, ik heb je hulp nodig.
Het wordt me teveel.

Maar telkens wanneer ik die moed heb,
valt dat masker weer voor mijn gezicht.

En langzaam, heel langzaam
wordt het wéér ietsjes kleiner...
Mijn zelfvertrouwen, mijn zelfbeeld, mijn eigenwaarde,
‘Poef’, weg!

En alles, alles wordt verborgen gehouden,
door dat ene masker,
dat ene gezicht, die ene houding;
Tuurlijk gaat het goed met me....

Maar dat gaat het niet.
Nee,
dat gaat het niet.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 26-06-2018

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Maris
Actief sinds: 26-06-2018Informatie bij het gedicht:

26-06-2018 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Niemand die het ziet ’ van Maris zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.