je was zo broos
Je was zo broos
Laatst zag ik je na al die tijd weer staan,
Sluike haren krom gebogen en half vergaan.
Een walm van rotting hing om je heen,
Ondanks die lucht kwam ik bij je en liet je zitten op mijn been.
Je opende je mond, om wat te zeggen je was zo broos,
Maar ik deed een vinger op je lippen en gaf je jouw gele roos.
En ik sprak, zo mooi was je, dit is jouw leven en zo mooi zal je weer zijn,
Ik nam je in mijn armen wat eerst zo sterk en groot was, nu zo kwetsbaar en klein
.
Zo gingen we op weg, terug waarvan wij eens kwamen,
Ieder met zijn eigen leven eerst alleen en nu weer samen,
Al die tijd was je in mijn leven geweest, hoe kon ik jou vergeten,
Toen was je nog zo gaaf en nu leek je versleten,
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 23-05-2018
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
mazunku mike (Actief sinds: 23-05-2018)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘je was zo broos’ van mazunku mike zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.