vergane glorie

Peter Paul Doodkorte

kijkend in de spiegel
ziet hij de jaren
die rimpels trekken
in zijn hoofd en handen

ouder is hij toch
dan hij wenst en weten wil
spreekt hem de reflectie
vergaan is toch de glorie

kijk nu toch hoe sjofel
geforceerd ook de grandeur
van het ooit goddelijke lijf
dat hij zo graag verkocht

voor deze gigolo oud en moe
wiens ogen eens toch vlammend
de harten driftig lieten slaan
valt nu niemand meer

ontelbaar zijn ze weet hij
die vielen voor zijn charmes
de illusie ook van zijn liefde
waarvoor zij rijkelijk hem betaalden

wat nu rest is de herinnering
aan de gigolo die hij ooit was
lekker ijdel toch charmant en trots
op zijn knappe grootse lijf en lid

zoals hij alleen van zichzelf hield
hielden anderen toch van hem
tot na een uurtje of langer soms
hun lust eindelijk dan was geblust

nu is het klaar moet hij erkennen
waar eens hij als de allermooiste
het geile kapitaal verleiden kon
staan anderen hen daar te flirten