Breken

Maan

Ik wil in duizend stukjes breken...

Zodat het enige dat van me over blijft scherven zijn.
Zodat ik niets meer voel.
Zodat al die gedachtes en gevoelens mee breken met mij en dat er niks van over blijft.

Ik voel de frustratie, het verdriet en de onmacht als een brok in mijn keel naar boven komen. Mijn ademhaling versneld en ik voel dat mijn ogen beginnen te prikken. Ik wil gillen! Ik wil huilen! Ik wil rennen en voel hoe er een barst in mijn hoofd ontstaat...

Ik wil in duizend stukjes breken... Totdat niets van me over blijft...
Ik wil dat iemand me lijmt, maar dan val ik mensen lastig.
De scheur die ze met zich mee dragen is immers belangrijker.

Ik ben bang...
Bang dat ik misschien een barst bij anderen achter laat.
Bang dat die scheur die er bij anderen zit groter en groter wordt...
Totdat die breekt.

Nee...
Ik houd alles in en plaats mijn handen voor mijn mond.
Ik blijf stil.
Ookal weet ik achter in mijn hoofd dat het maar een kwestie van tijd is voordat ik breek.