Even weer onder elkaar!

Dakoyria

Zij was toch altijd één van ons, eet tijdelijk een
klein hapje mee
Ik schrok van haar holle ogen, het ingevallen gelaat
Het stelt me volstrekt niet tevree.

De tand des tijds, wat wil ik ook? Een wonder dat zij
haar val dan nog overleeft.....
We hoorden van haar onfortuinlijkheid en zo oud
geworden en krijg je dit..... Alleen al het idee.

En zij smikkelt van waar geringe trek nog wat
uitgaat en geniet van het samenzijn
Zo láng toch kennen we elkaar; zij vindt dit reuze-
fijn!

Dakoyria, 2017.