dementie

Mathilda van Bentum-Hofker

Mijn liefste waar ben je,zo diep in je zelf gekeerd
onbereikbaar,maar door mij met innigheid begeerd
Je kijkt gedachteloos met niets ziende ogen
Iedere herkenning is uit je brein gevlogen
Niemand weet hoe het in jouw is geslopen
En op enig herstel mag ik niet hopen
Het waarom het jouw moest treffen
Zal je GELUKKIG ? nooit zelf beseffen
Ik moet leven zonder het ZIJN van jouw
Na jaren van liefde en huwelijks trouw
Teder neem ik jouw in mijn armen
Om je met hart en ziel te verwarmen
Je onder gaat het als een lede pop
Dat uiteen spat als een bel van sop.