Wedergeboorte

Valentijn

Koude woorden van afscheid
De jongeling krijgt een dode vogel mee op reis
Voor als het te donker wordt
Om alleen te zijn

Met de rug naar hem toe gekeerd
Vertrekt hij duifstil
In zijn schouders opgehangen
Onbereikbaar voor troost

Onbegrip en jaloezie steken
Als twee messen in zijn herinnering
Maken hem tot blinde koorddanser
Boven de afgrond van de stad

Onder klamme dekens van eenzaamheid,
Achter deuren van de strijkinrichting,
Groeien  de muren van het doolhof
Waaruit geen uitweg lijkt te zijn

Beneveld in een wolk van
Zoete waanzin sijpelt
Het uitgestelde verdriet
Uit de poriën van de dag

Op de tast vindt hij de toegang
Tot het land van zijn onschuld,
Weet zich gered in de schootwarmte
Van zijn gevleugelde geliefde