Mijn collega

Chelsea

Daar zit hij dan, achter zijn bureau.
Hij is mooi, prachtig zelfs.
Ik lach onbewust met hem mee wanneer hij lacht.
De kamer licht op, kleuren lijken feller en de temperatuur ineens een stuk aangenamer.
Zijn stem, uren zou ik ernaar kunnen luisteren zonder ook maar een seconde verveeld te raken.
De manier waarop hij beweegt is niet bijzonder, maar op een of andere manier toch heel anders dan de rest.
Mensen kijken naar hem op en ik begrijp dit.
Hij is perfect.

Nee, dat is hij niet.
Diep in zijn ogen zie je het, verdriet.
Achter die mooie lach, een frons.
Zijn schouders hangend.
De zware lasten van verwardheid, pijn en onrust trekken zijn hele lichaam richting aarde.
Hij houdt van haar maar hij weet dat het niet langer door kan gaan.
Hij weet het ook van mij.
Hij weet wat ik voor hem voel.
Een makkelijk doelwit, dat ben ik daardoor geworden.
Een mak lammetje dat volgt waar hij gaat.
Zijn verwarring, zijn lust uit hij bij mij.
Mijn lijf word week en verlangd naar meer, heeft meer nodig.
Maar hij geeft het mij niet.
Ik ben alleen een aantrekkelijk, meer niet.
Dat zegt hij.
Niets onderscheid mij van de rest.
Hij houd niet van mij en wil mij niet kwetsen dus verbreekt hij mijn korte mooie droom.
Begrijpt hij dan niet dat dat te laat is?
Dat mijn hart al in stukken ligt?
Geproefd van wat een leven met hem kan zijn, zit ik nu volledig zonder.
Want hij houd niet van mij, hij houd van haar.
En ik zal haar nooit kunnen zijn.