De leegte

Mik

De leegte.

Ik sta op vanuit mijn bed,
Het doet pijn en het voelt alsof ik het niet redt.
Ik kijk uit mijn raam naar buiten, naar de wereld om me heen,
Al wat ik zie is leegte, een vlammenzee als de zon die gisteren nog scheen.

Ik ren naar beneden de trap af en sta bij de voordeur,
aarzelend pak ik de klink vast en kijk voorzichtig door een scheur.
Dansende bladeren vliegen naar hun bestemming,
maar toch heb ik het enorme gevoel van beklemming.

Twijfelend trek ik de deur open en zie de verlaten stad,
Terwijl ik over straat loop is het stil en valt er hier en daar een flat.
Ik begin weer te rennen naar het einde van de straat,
terwijl ik ren voel ik dat de vaste grond onder mij vergaat.

Ik leg me erbij neer en doe mijn ogen dicht, wachtend op het einde,
vogels schreeuwen het uit, andere geluiden zijn er bijna niet.
Met mijn dichtgeknepen ogen val ik het water in van een onbekende plaats.
Stil zink ik naar de bodem, bewegingloos met mijn gedachten ergens anders terwijl ik me voorzichtig verplaats.

Langzaam zwem ik naar boven, naar de wereld die de wereld niet meer is,
er is hier zoveel weg, zoveel dat ik mis.
Traag slenter ik naar een huis dat nog enigszins overeind staat,
ik klop op de deur voor dat ik er naar binnen ga. Een luik gaat open met de vraag of het wel gaat.

Wanneer de deur geopend werd en ik naar binnen mocht,
kreeg ik zijn kleding die hij gister nog had gekocht.
Ik kreeg een vriend na al die lange tijden,
Die tijden van ellende en zoveel lijden.

Die tijden van de leegte en eenzaamheid maakten plaats voor een nieuwe strijd.