mijn cel

Roel Hamerlinck

zonder echt te weten wat er is gebeurt
zijn plots alle zonnestralen zwart gekleurd
tijd staat stil, de secondewijzer stagneert
hoop verdampt gevoelens geblokkeerd

mijn hersenen collecteren alle zorgen
balans weggegrist en opgeborgen
iedere ademteug vult de angst meer aan
alles loopt langzaam van mij vandaan

demente dromen teisteren mijn innerlijke rust
mijn ooit zo levend lichaam nu uitgeblust
onverschilligheid als de stuurman op een woelige zee
die sleurt me zonder weerstand mee

opgesloten in gedachteloze gedachten
levendigheid vervangen door continue afwachten
liggen in plaats van staan
thuis zijn in ruil voor uitgaan

hartstocht begraven onder basalten stenen
toewijding en passie plots verdwenen
gemoed geteisterd door wrange stormen
verloren van waarde en normen

Ik ben de architect van mijn eigen cel
maar nu ook cipier in deze brandende hel
zoekend mat alle macht
naar iets wat de pijn verzacht


de levenslijn met voorspoed
veranderde zomaar in een prent vol weemoed
alle kastelen die ik had gebouwd
weggevaagd door een fout