«»
een tinteling van de zon op mijn gezicht.
Soms op de achtergrond een ondefinieerbaar geluid,
wat klinkt als een melodieus gedicht.
Een traan ontsnapt wanneer ik denk aan toen,
de lente waarbij alles nog zo mooi leek.
Van papa een knipoog, van mama een zoen,
en waarbij ik de angst nog altijd ontweek.
Nu is alles een illusie gebleken,
de lente van toen, die is niet meer.
De jaren die kwamen wisten mij neer te steken,
en nu doet elke lente mij zeer.
Laat het nu maar snel zomer worden!
WvL
Lente van toen
Een zwoele bries langs mijn nog bleke huid,een tinteling van de zon op mijn gezicht.
Soms op de achtergrond een ondefinieerbaar geluid,
wat klinkt als een melodieus gedicht.
Een traan ontsnapt wanneer ik denk aan toen,
de lente waarbij alles nog zo mooi leek.
Van papa een knipoog, van mama een zoen,
en waarbij ik de angst nog altijd ontweek.
Nu is alles een illusie gebleken,
de lente van toen, die is niet meer.
De jaren die kwamen wisten mij neer te steken,
en nu doet elke lente mij zeer.
Laat het nu maar snel zomer worden!
WvL
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 27-03-2016
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
WvLActief sinds: 26-03-2016 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Lente van toen’ van WvL zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.