De Laatste Dag
De zon ontploft of lava regen.
Tranen vloeien, geef haar een zoen.
Wat kan ik nog meer doen?
Neem haar mee,
pak haar hand,
Treinend door het land.
Lopend over het strand.
Ik vraag haar om eeuwige trouw.
Hier beneden, daar boven.
Ja, zeggen haar betraande ogen.
Samen met mijn oude maten,
Herinneringen, ik zal niet peinzen, piekeren huilen
maar praten.
De zon verdwijnt.
We kijken en genieten,
Hopend dat ons licht morgen weer verschijnt.
Het wordt donker, duister. Ik luister. Niets meer,
dan tikken.
Tikken van de klok.
Tikken van de toetsen.
Ik beweeg de muis en sluit Word,
Wetend dat zoiets niet zo vlug gebeurt.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 12-03-2016
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Daniel de Waal (Actief sinds: 11-03-2016)
Informatie bij het gedicht
Soms moet je even stilstaan. Stilstaan en nadenken. Over je naasten en het geluk wat je ontvangt van hen.
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘De Laatste Dag’ van Daniel de Waal zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.