INLOGGEN
«»

Gemis

Mijn gedicht:

Weer een dag groot gespeeld, zo lang als ik me herinneren kan.
Weer een dag mezelf gemist, het duurt zo lang.
Zo veel mensen om me heen, die om me geven.
En toch voel ik me alleen, op deze manier te leven.

De druk van verwachtingen...

De stress van toneelspelen voor de mensen die ik lief heb en vertrouw.
Dat doet zeer, maar je hoeft het niet te zien,
want dat mag niet, ik ben een volwassen vent nou.
Iedereen ziet mij als een persoon met toekomst en werk,
die goed in zijn schoenen staat, heel sterk.

Eigenlijk wil ik niet zo zijn.
Het voelt juist vreemd, totaal niet fijn
Ik ken mezelf al bijna niet meer, Werkend en een eigen thuis.
Zonder te worden verzorgd, geen liefde van mijn ouders in het huis.
Langzaam begint het geen spel meer te worden, maar realiteit,
In de koude wereld te lopen, van volwassenheid.
Het doet me verdriet, geeft me angst, en onzekerheid.
Niemand voor de echte ik, dat nu leeft in eenzaamheid.

Ik weet al bijna niet meer hoe het is...

Om onschuldig jong te zijn,
zonder zorgen en zonder schaamte.
Ook zonder verantwoordelijkheid, dat gevoel is heel fijn.
Een keer geen schema’s, verwachtingen, of werk,
Maar een dag zonder zorgen, maakt mij sterk.
Nou weer terug naar realiteit,
Waar een begoochelde dag staat voorbereid.

Maar toch stiekem blijf ik een klein kind, Dat zonder zorgen rond loopt.
Met vreugde van binnen, en plezier heeft met de kleine dingen.
In kinderkleding, een luier, en een speen in mijn mond,
Spelend met lego, op de grond.
Ondanks dat blijft het een spel, en zal ik nooit meer voelen,
Hoe een kind dat zal bedoelen.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 13-09-2015

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Justaman
Actief sinds: 13-03-2015 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Gemis’ van Justaman zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.