Schreeuwen hun vergeten
schreeuwen hun vergeten
steeds schroeit slecht nieuws
langs kwetsbare plekken
ik heb niets om ze af te dekken
mijn stenen schreeuwen
hun vergeten uit in
de woestijn van mijn leven
ik heb ze achter gelaten
omdat ik hun zwaarte
niet meer kon dragen
want de meute jaagt
de schaduwen na
van verblekende sterren
ik ben de eenling zonder taal
die stilte spreekt en hen
halsstarrig niet wil volgen
naar een wereld vol met
hypes en trends voor velen
ik kan niet leven in hun luchtkastelen
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 26-03-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Informatie bij het gedicht
26/03/2015
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Schreeuwen hun vergeten’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.