Te laat
En de mist kruipt
langs je benen,
bijt zich vast
in je wortels.
Het pijnigt
liefkozend
je ziel,
het brandt.
Ik heb haar
gemarteld,
aan het kruis
genageld.
Mijn verraad
is haar dood.
Ik ben slechts
een stilte,
maar probeer
luidkeels
te zingen
van de heks
met gouden hart.
En het is
te laat,
je hart
slechts stof.
Mijn traan
slechts schijn.
Het gefluister
verbittert.
Haar hart
slechts stof,
wij,
te laat.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 06-02-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
DichteresMetHoop (Actief sinds: 12-01-2015)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Te laat’ van DichteresMetHoop zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.