Zangeschijn
In een holte leef ik, kort ademend, donker nogZoo eenzaam in mijzelf vervlochten kluwen gaâr
En bij het weinige licht, staar ik in de oogen
Van den vreemde die grimassend in mij waart
Ik val in mij, ten diepste, in een trog, brandingslava
Geluidloos schreeuwend, gekeeld in het zwartste duister
Wanneer ik luister in de roep van mijner ijle stemme
Die zoo krassend om het vinger langs de starren ging
Mijn palm schrijft omme de wolken van den dood
Wijl gebroken oogen in het niets zich voelen wateren
Ende klater zich om mijn hoofde spoelt, de stemmen
Zwijg! De poel die kleurt, en stilt in 't donker, rood
Door de golven, in de woorden, van het natte zand
Gedreven, ontlossing, zoutewinde om mijn mond
Vertel, meest verzwegene, kleine prevelinge, zonne, licht
In 't eindloos vloei ik, en zing, fluisterschijn
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 24-10-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Peregrinus PincemaelgeActief sinds: 01-09-2014 Facebook
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Zangeschijn’ van Peregrinus Pincemaelge zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Emoties & gevoelens
Nieuwste gedichten
|
Best beoordeelde gedichten
|
Populairste dichters
|