Een utopie

elze schollema

hoe ik me vrijelijk beweeg
in het schuren van jouw ogen
zetelt mijn drang bewegingsloos
in het aangezicht van het lijden

zielsverbondenheid is een utopie

geraakt zijn door de starheid waar kind
en tijd zich bevreemdden van een geordend
bestaan voelt jouw hand als chaos die
mij wil onderdrukken in de overwinning
van jouw roes

niets is meer en meer is weinig

geef dit moment de koestering
waar het om vraagt, vlij jouw
borst tegen mijn strak geworden lid
maar verlaat mijn burcht alvorens
jij mij verkettert met een orgasme
waar emotie de zonde is van deze daad