Kort verlangen

elze schollema

in jouw stem gaat het water traag
van lip naar mond, maartgrijs in een
ijswitte monoloog je drinkt mij niet
maar maant me tot het verdwijnen
in mezelf

gisteren waren jouw zinnen nog de regen
vandaag spreken je woorden zon, de polder
leerde je lopen en het Wad bracht jou
het tij waar de ganzen snavelen aan je geur

de tred van wat komen gaat is het oedeem
waar ik van hou, je borsten aan mijn navel
leren mijn zinnen schrijven en ik zie jou
verschijning in een rood maar kort verlangen