«»
open je ogen, en huil naar de maan.
Kijk naar de sterren, ze zijn zo ver weg,
je kunt ze niet pakken, het is te ver.
Soms zie je Pluto, en ook Mars,
er zijn zoveel planeten, die ik bijna vergeten was.
Ze werken op je gemoed,
maken je droevig en blij,
of zwaarmoedig, maar nu ben ik vrij.
Het heelal is een doolhof, oneindig groot,
je zult er verdwalen, gaat dolen ,en dood.
Denk aan de zon, die staat te stralen,
lach naar de maan, en pluk de sterren.
Kijk naar de aarde, vol leven, soms nukkig.
Ruik aan het leven, en wordt gelukkig.
Aarde
Sluit je ogen, en zing met de zon,open je ogen, en huil naar de maan.
Kijk naar de sterren, ze zijn zo ver weg,
je kunt ze niet pakken, het is te ver.
Soms zie je Pluto, en ook Mars,
er zijn zoveel planeten, die ik bijna vergeten was.
Ze werken op je gemoed,
maken je droevig en blij,
of zwaarmoedig, maar nu ben ik vrij.
Het heelal is een doolhof, oneindig groot,
je zult er verdwalen, gaat dolen ,en dood.
Denk aan de zon, die staat te stralen,
lach naar de maan, en pluk de sterren.
Kijk naar de aarde, vol leven, soms nukkig.
Ruik aan het leven, en wordt gelukkig.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 05-07-2021
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Jon PekelActief sinds: 01-07-2021 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Aarde’ van Jon Pekel zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.