INLOGGEN
«»

Even landen, even aarden

Even landen, even aarden.
Even terug naar eigen waarden.
Neem de tijd..
Wat je bereikt, is geen wedstrijd.

Sta eens stil..
Hoor de grote wateren dansen en vaar mee op eigen wil. Denk goed na over wie je diep van binnen bent. Op dit kleine stukje aarde, is er niemand die jezelf beter kent.

Sta eens even stil..
Hoe verward in het verleden, zo strijdlustig in het heden, heldhaftig op gebreken, jij jezelf durft aan te spreken.
Durf afstand te nemen, van dat wat er nog komen gaat.

Mag het licht uit? 'Vraag ik zacht'
Het is me iets te fel.
Kon ik de nacht maar iets vertragen.
Iedere morgen gaat me een dag te snel.
Kom je bij me zitten? 'Vraag ik met een kleine glimlach'
Geef me wat tijd in de onzichtbaarheid. Het is soms veelste krap, in mijn chaotisch brein.
Ik neem een dagje rust. Ik neem een dagje wij.

Zo in het donker zonder gezicht, klinkt de stem van mijn gedachtendicht.
Van het donker hoef ik mijn masker niet te dragen. Mag ik over alles klagen, op emotioneel bewuste dagen. Er zal geen vorm of kleur bepalend zijn voor de antwoorden op al mijn vragen. En dat hoeft ook helemaal niet. Zolang het mijn chaos maar even wil dragen. Ik zit wel even goed, ik neem heel even rust. Ik zal je laten gaan, wanneer het felle licht een poging doet.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 29-10-2019

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Maaike Vos
Actief sinds: 29-10-2019 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Even landen, even aarden’ van Maaike Vos zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.