Bevroren, in verloren tijd.

Maaike Vos

Het is niet aan de buitenkant te zien. Dat pijn bij mij hoort, zo nu en dan misschien.
Ik zal vast niet de enige zijn. Die heeft ervaren hoe het daadwerkelijk is, je brein te willen evenaren. Klaar voor de strijd. Kom dan jonge! Heb ik tegen mezelf gezegt.
Ik vocht net zo lang, totdat ik wist, dat er geen einde in zicht kwam. Dat ik altijd de strijd aan moest gaan als ik dat zou willen.

Mijn uithoudingsvermogen hield een keer op, ik kon niet meer. Ik gooide mijn witte vlag in de strijd. Bevroren, in verloren tijd. Had ik alles gegeven. Voor een mens dat alleen maar wou leven. Ik nam mijn verlies,
Ik weet wel zeker, dat dit zo nu en dan, een klein detail is.