«»

Lelie

Lelie

Mijn tuin is jaren verwaarloosd 
De bloemen zijn vol haat kapot gestampt 
Hun stelen gebroken zonder troost
Hun geurende tranen geluidloos verdampt 
Onkruid groeit er in alle namen 
Ieder jaar bloeit er een onbekende tussen 
Zelfs het huis zit vol gebarsten ramen
Geen enkele hele tussen 

Deze plek is onterecht gestraft 
Zo mooi als het ooit was 
Gepijnigd, veroordeeld en uitgeblafd
Opgestookt als een waardeloze gas

Toch als je goed kijkt onder al het onkruid 
Glinsterd er nog een lelie zo prachtig 
Verstopt, bang voor elk geluid 
Onwetend, puur en toch krachtig 
Wachtend op een teken van leven 
Op een adem gevuld met liefde en oprechtheid 
Naar de oude tijd waar die ook is gebleven 
Naar een sprankje licht waar die ook leid

Wit en toch dof gemaakt van binnen 
De kleur is nu een masker tegen de ogen 
Tegen de boze tongen die alsmaar beginnen 
Gekwetst, beroofd en bedrogen. 

Zal die dag verschijnen? 
De dag die de dorst zal stillen
En de zon fel gaat schijnen 
Deze lelie zal niets liever willen.
Haar hoop laat haar leven
Hoelang zal dit nog duren? 
De gedachte doet haar beven
Haar schild vol barsten door al die vuren 
Haar angst neemt iedere dag toe
Bibberend gaat ze verder 
Oplossing? Ze weet niet hoe 
Als een ongecontroleerde herder 
Haar schapen rennen als gekken 
Iedere dam springen ze over 
Hun sprongen gaan over alle hekken 
Voor een beetje liefde daar heeft ze alles voor over 

Toch knaagt iedere dag de onzekerheid 
Bang dat hoop een luchtbel wordt 
Dat alles valt in een onnodige strijd 
En haar wereld uiteindelijk instort....