INLOGGEN
«»

De koude stilte

ik schreeuw, maar niemand die me hoort
ik drijf weg, maar niemand die me stoort
Een leegte wat binnenin mijn ziel drijft
Elke gebeurtenis, die dat er weer in wrijft
Elke nacht zijn het mijn tranen die vloeien
Zo onzichtbaar en stil dat ik ze zelfs niet meer blijk te voelen
Ik lig hier alleen en voel me steeds dieper zinken
Mijn verdriet slurpt me op, het duwt me naar de afgrond, ik voel mezelf verdrinken.
Terwijl ik iedereen om me heen maar omhoog blijf sturen
Tikken bij mij, mijn laatste avonduren
Toch blijft het anstig stil
Alsnof niemand weet wat ik nou echt wil.
De leegte en kou beginnen me te dragen
Ik begin me er langzaam naar te verlagen
Ik wil vechten, maar ik kom niet meer overeind
De koude grond raakt langzaam elke zenuw aan mijn lichaam gebonden
Ik reik mijn hand naar boven, maar slechts een vage schaduw is te zien
Waarom staat er toch niemand? Misschien moet ik mezelf toch nog is herzien
Wat is er mis met mij?
Waarom kan er niemand echt van mij houden om wie ik ben?
Ik zal altijd goed voor je zijn, echt.
Ik blijf mezelf dit steeds maar vragen
Enkele uren,  een paar nachten, worden lange dagen
Ik probeer nog te slaan met één noodkreet
maar weer blijft het anstig stil
Ik zou vechten, had ik mezelf beloofd
Maar nu, is al dat brandend vuur in mij gedooft
Het licht verandert langzaam van schemer naar donker
Maar deze keer blijft het uit.






Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 06-03-2019

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

blue-eyes
Actief sinds: 06-03-2019 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘De koude stilte’ van blue-eyes zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.