5 Februari 2019

William Elskens

De eenzaamheid
van deze winteravond
is als een dief
in mijn leven geslopen
ik voel mij alleen met de regen
de wind en de duisternis..

Droefheid tekent mijn wezen
het zit als een kluister
vast aan mijn hart
de regen trommelt tegen de ruiten
monotoon als een dodenmars ..

en de bomen slapen
in al hun grilligheid
ruisen doen ze niet meer
de sterren en de maan
zitten heimelijk verborgen
achter donkere wolken
kil in rouw gehuld..

En in mijn eenzaamheid
mijmer ik over al die jaren
die mijn leven hebben gevuld
en in wel en wee zijn voorbij gegaan
met een berg herinneringen
verspreid langst de wegen
die ik met vallen en opstaan heb begaan..
.
Verdronken in een meer van tranen
kijk ik door de donkere nacht
naar de onwezenlijke schaduwen
die er morgen niet meer zijn...

En als de vermoeidheid mij gebied
dat ik mijn hoofd te rusten moet leggen
woelend slapeloos denkend
aan mijn liefste zielsgenoot
die deze nacht in het ziekenhuis ligt....

Bij nacht en ontij...……..