hopeloos eenzaam

Peter Paul Doodkorte

zittend achter het glas
van de altijd lege kamer
verveelt de regen mij
die saai de uren maakt

niksend hang ik rond
de zondag verspillend
die als zovele dagen
zich nat verdrijven laat

terwijl er niets gebeurt
knaagt stilletjes vragend
mijn geweten en gemoed
wat of ik nou toch doe

veel te snel en veel te ver
rijd ik in mijn auto rond
om de zin van eenzaam
te verzetten en verdrijven

terwijl ik mij verwonder
wachtend op wetend niets
over de blauwblauwe lucht
zie ik slechts de gele citroen

draaiend met mijn hoofd
op en neer en om
is gewoon alles wat ik zie
een boom vol citroenen

geel en zuur stortvloed zij
zware wolken in mijn hoofd
die meer nog dan daarvoor
mij verder buiten sluiten

ik wil schreeuw ik niet
dat mij dit kan gebeuren
terwijl toch alles wat ik zie
die boom is vol citroenen

gisteren nog droom ik nu
vertelde ik jou in mijn armen
over een blauwblauwe lucht
die nu geel en giftig regent