winterse zondag

Geert Messelis

de zee ruist diep in mij
zijn eb, zijn vloed
een nauwelijks hoorbaar
onderscheid
een eenheid in verscheidenheid
een misthoorn vult de stilte
van een zondag
de middag diep gegrift
een tijd die verder reikt dan vloed
met de verveling
van de laatst geschapen dag
een dag die riekt naar winter
de wind die buiten speelt
met papier en blik
alleen, niemand kijkt op
de koude kleumt
en alle deuren
blijven dicht
zelfs stilte valt er niet te rapen