luisterend naar de stilte

Peter Paul Doodkorte

wanneer als oude vriend
het duister van de nacht
zich weer bij mij voegt
kruipt zachtjes naast mij
de herinnering aan jou
om in geluid van stilte
weer met mij te praten

rusteloos zijn de dromen
waarin ik loop alleen
over geplaveide kinderkopjes
door straatjes en steegjes
waar nauwelijks nog
het lichtend schijnsel komt
van het lantaren licht

vochtig als koude kerkers
voelt tussen muren de lucht
die eenzaam en alleen
steeds mij rillend kraagt
tot dwars doorheen dat alles
jouw geluid van stilte
mij oorverdovend schreeuwt

rustig mij koesterend
als dragen mij armen
zoals nooit eerder iemand
neem jij mijn eenzaamheid
veelzeggend zonder praten
door luisterend naar de stilte
mij jou spreken te laten