Gedeelde eenzaamheid

Vincent Oostrijck

Gedeelde eenzaamheid

Een man zat in de tram
Op een late zondagavond
In januari
De regen kletterde tegen de ruiten
Het donker van de avond
Was zo zwart als inkt

Hij dacht
"Heerlijk
Verdorie wat heerlijk
De regen en de duisternis
Zijn net zo somber als ik
Wat een solidariteit
Wat een begrip"

De tram reed voort
De nacht omhelsde hem
De nacht kuste hem
Hij voelde zich geborgen
In gedeelde eenzaamheid

Even verdween de man
Even vergat hij zichzelf
Hij genoot met volle teugen
Van de afwezigheid van pijn

Toen ging dat moment voorbij
Zijn eindbestemming werd bereikt
Hij stapte uit deze droom
Weer recht het leven in