INLOGGEN
«»

stilte

Stil

Het is stil.. te still.
De ruimte in mijn hart, leeg en kil.
Ik ben er, wil er best zijn,
Maar het echoot en dat doet pijn.
Ik hoor maar niets terug wanneer ik praat.
En dat is precies wat leegte achter laat.
Aan deze stilte kan ik niet wennen.
Eerlijk gezegd wil ik er gewoon voor wegrennen.
Het is alsof de tijd op stil is gezet,
en lig ik alleen en verlaten op bed.
De stilte gaat met me mee tot in de morgen
en geeft me de volgende nacht weer nieuwe zorgen.
Stilte, waarom blijf je zo dichtbij me staan?
Heb ik je niet verteld van me weg te gaan?
Stilte, ik wil je vriend niet zijn..
want je doet me denken aan mijn eenzaamheid en pijn.
Maar als je dan toch wil blijven, bij mij,
Wees dan zacht en keer langzaam het tij.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 27-11-2017

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Marjolein
Actief sinds: 27-11-2017 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘stilte’ van Marjolein zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.