tot de sterren en terug!

johan keunen

staand met beide voeten op de aarde,
gedachte al op mars.
reizend naar de maan
vluchtend van je bestaan.
schreeuwend naar de zon.
heb ik ergens wel een naam.

zwevend naar de hemel poort,
handen vastgeketend.
verlangen naar de onderwereld.
haat dragend naar de maatschapij .
dominantie in de strijd

vragend aan mezelf is t dan toch voorbij.

terug kijkend in verleden, zoveel kansen zien vervliegen niet alleen door te liegen
vooruitblikken naar morgen, wat is die illusie fijn.

het is niet de pijn die t doet
de moed die t eist
de wil die gevraagd word
de reis die gemaakt word
ook ligt t niet aan de tijd

zijn de dingen die gedaan zijn
gezegde die gemaakt zijn
verlangens die verbannen zijn.
alles wat nu rest
is met pijn weer in me nest.

ik zal niet schijnen als de maan
ik zal niet lachen zonder traan
ik kan alleen maar echt zijn
mischien wat minder te direct zijn
minder hopend op illusies
voort komend uit die ruzies .

altijd op gesloten
niet alles op een rijtje
niet pratend
dus beschrijvend
ik wil niet hier maar daar zijn
ik wil niet daar staan terwijl ik hier kan zitten
ik wil geen pijn rondzaaien
of ander mans ego's aaien
niet meer klagen
stop met vragen
ik zou maar blind wezen
en doof luisteren
sprekend zwijgen
gevoelens verkoelen we
diep gevroren slechts ontdooit
niet aangeroerd alleen verstoord
liefst ver weg geweest zonder weg te gaan
langzaam achter de sterren aan.
twee voeten op aarde .