Het Beeld Zonder Naam

Tommanovic

Een volledig beeld van jou, dat heb ik niet.
Maar het vermogen tot verbeelding,
Is groot genoeg jou voor te stellen.
Te klein om je identiteit te onthullen.
Groot genoeg om me te bespelen,
Meer nog dan ik eigenlijk toe wil geven.
Maar wat heb ik daar nou aan,
Ik zal je eerst toch moeten vinden.

Ik weet alleen niet waar je bent.
Waar je je verstopt, waar je je bevindt.
Soms lijkt de wereld zo klein te zijn,
Maar hij is nu heel even groot.
Ik weet niet waar ik moet beginnen,
Maar ik weet dat jij er bent.

Je ziet zoveel mensen: het dagelijks gezicht.
Geef me een hint waar ik moet kijken,
Geef me de frequentie die jouw gehoor bereikt.
Alsjeblieft, neem me mee vooruit.
Opdat wij één gaan zijn,
Niet meer eenzaam zijn.
Want ik weet dat je bestaat.

Waar ben je, waar zit je?
Ik hoor je stem,
Ik zie je lach,
Ik voel je lippen,
Maar wie ben je?
Ik weet dat je er bent,
Want alles lijkt zo echt.

Ben ik de enige met dit gevoel?
Of denk je ook weleens aan mij?
Neem je mij ook met je mee?
Overal waar je komt, overal waar je gaat.
Ik mis je elke dag.
En ik vraag me dan ook af,
Blijft het daar dan bij?

Als ik je niet kan vinden,
Hoe treurig die conclusie is.
Zal je altijd bij me zijn in mijn gedachten,
Want ik weet jij bent er.
En ook al kan ik je nooit vasthouden,
Je laat me toch voortleven.
Want jij aard me, jij bedaart me,
Je geeft me reden tot bestaan.

Als ik je nooit zal vinden,
Blijf ik dromen over dagen die niet gaan komen.
Dagen dat ik jou zal zien, hier voor me.
Je bent zo erg met mij verweven,
Ik alleen besta niet meer.
Jij en ik, de beste fusie.
Brengt het lot ons samen?
Hoogstwaarschijnlijk slechts illusie.
Maar je laat me toch in leven,
Er is niets anders dat ik heb.

Je bent alles maar ook niets,
Een verzinsel van m'n geest.
Dat slechts een dagdroom is verwijderd,
Wanneer je even weg bent geweest.
Op momenten dat ik in de wereld sta,
De realiteit aanvecht. En dan ook besef,
Je bent nog zo ver weg.